Geç keşfedilmiş bir şiir

Kafiye 

ne diye

bu şuna

şu buna

kafiye?

başa taş

aşa yaş

Hey`e ney

tuhaf şey

kafiye

mantığı

o mantık

hediye 

sandığı

bu sandık!

o mantık

bu sandık-

ta sandık

ve yandık 

ne yandık

hendese

kümese 

tıkılmak

hadise

kırkayak

adese

oyuncak

vesvese

gökbayrak

ölümse

gel dese

tak tak tak

mu-hak-kak

sorular

sordular

neden çok

nasıl yok

niçin var

sanatsız

papağan

neden çok

ve atsız 

kahraman

niçin yok

çok ve yok

yok ve çok

aç ve tok

tok ve aç

tut ve kaç

saklambaç

neden çok

nasıl yok

niçin var

niçin`i

boğarken

piçini

yatakta

bastılar

şafakta

astılar

ve derken

nasıl yok

niçin var

bir varmış

bir yokmuş

karamış 

ve kokmuş

dünyamız

rüyamız

kapkara

manzara

gebeler

döşeksiz

ebeler

isteksiz

kubbeler

desteksiz

habbeler

süreksiz

türbeler

meleksiz

tövbeler

gerçeksiz

cübbeler

yüreksiz

cezbeler

şimşeksiz

izbeler

emeksiz

heybeler

ekmeksiz

kafiye

hikaye

dava tek

ölmemek

peygamber

ne haber

bir batan 

var vatan

kandil loş

ocak boş

ve dağ dağ

elveda!

gitme kal

nefes al

emir tez

bekletmez

ve O nur

bulunur

işte iz

geliniz

toprak post

ALLAH DOST... 

Necip Fazıl Kısakürek

Sait Faik'e Nazire

Hicvetmeyecektim.  

Söz vermiştim de kendime.  

Kalemimi kıpırdatmayıp, harfleri yan yana getirmeyecektim.  

Edemedim yine.

Bir minicik kız çocuğu'na ithafen

Büyüdükçe huyu değişiyor insanın. Zaman ustaya gidip, 'asla' dediklerini canı pahasına satın alıyor, 'ben'i oluşturan ne varsa soyunup, ardında delil bırakmak istemeyen bir katil gibi oradan koşarak uzaklaşıyor. Belki soracaksınız, 'Nedir bu katil benzetmesi? diye. Öldürüyoruz 'biz'i, 'ben'i, sonrada siz bizi, biz sizi... 

Dönün ardınıza ve bakın, bacakları yara bere içinde koşan size. Ee hadi dönüp baksanıza! Korkmayın yetişemez size, ne de siz dönebilirsiniz o güzel günlere. Büyüme aralığını soruyorum kendime. Sonra yine gülüyorum içten içe. Ben büyüdüm mü? Ne fizikle ne de zamanla alakalı olmadığını anlıyorum bu kavramın. 

Sokaklarda, toz toprak içerisinde oynarken birden evdeki toz zerreciği yüzünden hapşırdığım an büyüdüm. Uyumayı, oynanan oyunların, yorgunluğunun atıldığı, güzel güzel rüyaların görüldüğü yer olmadığını, sadece bir sonraki gün için bir araf olduğunu anladığımda büyüdüm. Okuduğum kitaplardaki resimlerin azaldığını fark ettiğim an büyüdüm. Güç kavramının, yakar top oynarken topu en hızlı atan kişinin sahip olduğu enerji değil de, cebi en fazla dolu olan kişinin, elinde olduğunu gördüğümde büyüdüm. Kapımız az çalınmaya, başka kapıları çalmamaya başladığımızda büyüdüm. Yalnızlıktan korkan ben, kalabalıkları, sessiz sedasız terk ettiğim an büyüdüm. Yabancı, kavramının, başka ülkelerde yaşayan değil de yanı başımızda, içimizde yaşayan insanlar için kullanılmaya başladığında büyüdüm. Posta kutularına, faturalar hariç başka zarfların gelmediğini gördüğümde büyüdüm. Ölüme, dedemi yolladığımda büyüdüm. Boyumdan büyük bavullarla, hiç bilmediğim, bu yere geldiğimde büyüdüm.  

Okudum, dokudum. Aşık oldum, yoruldum, duruldum, kendimi nice nice yollara vurdum.  

Bir çığlık attı ruhum.  

Sertab ses oldu içime ve yine arafta bekleyen bu geceme. Çığlıklarla fısıldadı kulağıma bu şarkıyı.

incindim, incitildim derinden

terkettim kendimi

tesadüfen karşılaştım içimde

kendimle yeniden

bir minicik kız çocuğu bak

duruyor orada hâlâ

anlatamam gördüklerimi

o neşeli çocuğa

artık beni asla yaralayamaz

hayat eğer istemezsem

yıllar beni kolay yakalayamaz

ben durup beklemezsem

siz yine de incelikli davranın

benim kadar değilse de

ben bu yüzden, incelikler yüzünden

belki daha çok üzüldüm